Günlerden soğuk bir kış günüymüş. Dışarıda lapa lapa kar yağıyormuş. Küçük Zeynep üzerine en kalın kazağını giyerek koltukta oturmuş, dışarıda yağan karı izliyormuş. ‘Ne kadar da güzel yağıyor’ diye düşünmüş içinden.
Küçük Zeynep bu güzel manzaranın tadını çıkarırken birdenbire camın önüne gelen iki tane kuşu fark etmiş. Kuşlar camın kenarına konmuşlar ve camdan içeri bakmaya başlamışlar. Kuşların ikisi de çok güzelmiş. Bir tanesi bembeyazmış tıpkı dışarıda yağan kar gibi. Diğeri ise gri renkte imiş.
Zeynep oturduğu yerden kuşları incelerken kuşlardan bir tanesi camı tıklatmaya başlamış. Zeynep şaşırmış kuşun camı tıklamasına. Kuş bir daha tıklamış sanki Zeynep’e bir şey söylemek istermiş gibi. Zeynep de koltuktan kalkmış ve camın kenarına yaklaşmış. İki kuş da masum masum Zeynep’e bakıyorlarmış. Daha fazla dayanamayan Zeynep uzanıp camı açmış.
ZEYNEP: ‘Cici kuşlar, siz çok mu üşüdünüz bakayım?’
KUŞ: ‘Evet, çok üşüdük ve çok acıktık. Kar yağdığı için bütün yiyeceklerimiz karın altında kaldı.’
Zeynep kuşların bu haline çok üzülmüş ve onları içeri almış.
ZEYNEP: ‘Anneciğim, gelir misin?’
ANNE: ‘A, bu kuşlar ne kadar güzel böyle.’
ZEYNEP: ‘Anne bu kuşlar çok acıkmış. Onlara yemek verelim mi?’
ANNE: ‘Tabii kızım.’
Annesi mutfağa gidip kuşlara yemeleri için bir şeyler getirmiş. Zeynep de bu sırada kuş arkadaşlarına merak ettiklerini sormaya başlamış.
ZEYNEP: ‘Siz bu soğuklara nasıl dayanıyorsunuz?’
KUŞLAR: ‘Bazen dayanabiliyoruz ama çok soğuk olduğunda maalesef birkaç arkadaşımız ölebiliyor.’
Zeynep kuşun söylediklerine çok üzülmüş. Soğuk hava yüzünden birçok kuş ölebiliyormuş.
ZEYNEP: ‘Öyleyse insanların pencerelerinin önlerine sizin için sürekli yemek koymaları lazım.’
KUŞLAR: ‘Keşke herkes senin gibi düşünceli olsa.’
Zeynep o anda karar vermiş. Yarın okula gittiğinde ilk işi bu konuyu arkadaşlarına anlatmak olacakmış. Herkes dikkat ederse kuşlar bu havalarda aç kalmaz ve ölmezlermiş.
Yemeğini yiyen kuşlar Zeynep’le oyun oynamaya başlamış. Kuşlar bildikleri şarkıları Zeynep’e söylerken Zeynep de onlara okulda öğrendiği yeni şarkıları öğretiyormuş. Küçük Zeynep bu iki kuşla çok iyi arkadaş olmuş. Daha sonra onları odasına götürmüş ve ayısı Bonbon ile tanıştırmış. Kuşlar bonbondan biraz korksalar da onun oyuncak olduğunu öğrendiklerinde rahatlamışlar.
Gece olduğunda hava daha da soğumuş. Zeynep kuşların ikisini de evden çıkarmamış. Kuşlarla birlikte odasında güzel bir uyku uyumuşlar.
Sabah olduğunda gecenin soğuğu gitmiş ve hava güneş açmış. Bunu gören kuşlar çok sevinmişler. Hemen Zeynep’i uyandırmışlar.
KUŞLAR: ‘Bizim gitmemiz lazım. Hava çok güzel ve kendimize yiyecek bir şeyler bulmalıyız. Hem diğer arkadaşlarımız da bizi merak etmiştir.’
ZEYNEP: ‘Ama ben sizi çok sevmiştim. Neden gidiyorsunuz?’
KUŞLAR: ‘ Biz yine geliriz ki. Seni her gün ziyaret etmeye geliriz.’
Zeynep biraz üzülmüş. Ama sonrasında kuşların arkadaşlarının onları merak ettiğini düşünmüş.
ZEYNEP: ‘Peki öyleyse. Beni unutmayın ama sizi çok özleyeceğim.’
KUŞLAR: ‘Biz de seni çok özleyeceğiz ve hiç unutmayacağız. Seni çok sevdik Zeynep. Kendine iyi bak. Ve bu öğrendiklerini okulda tüm arkadaşlarına anlat.
Zeynep o gün okula gittiğinde bütün arkadaşlarına yaşadıklarını anlatmış. Soğuk havalarda camların önüne kuşların yemesi için mutlaka bir şeyler koyulması gerektiğini söylemiş. Öğretmenleri de Zeynep’e bu duyarlılığından dolayı teşekkür etmişler ve tüm sınıf arkadaşlarına Zeynep’i alkışlatmışlar.
Bizler de soğuk havalarda dışarıda yaşayan canlıları unutmayalım. Onlar için bir kap içinde yemek ve su bırakalım. Unutmayalım arkadaşlar, onların yaşamlarına devam etmesi için buna ihtiyaçları var.