Bir varmış, bir yokmuş… Evvel zaman içinde, kalbur da saman içinde… Develer tellal iken, bizim pireler de berber iken… Ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken… İp kopmaz mı tavandan, anam düşmez mi beşikten… Anam kapar maşayı, babam kapar meşeyi, ikisi de başlar kovalamaya beni. Döne döne durdum, kendime güzel bir köy buldum. Köyün içinde güzel bir kız buldum. Kimdir bu kız derken başladı bana masal anlatmaya, ben de başladım hayaller kurmaya… Var mısınız siz de küçük kızın anlattıklarını dinlemeye…

Vakti zamanın birinde, küçük bir kasabanın içinde kendi halinde yaşayan genç bir çift varmış. Bu çiftin dünyalar güzeli bir de kızları olmuş. Kız güzelmiş hem de ne güzel… Yüzü dersen ay parçası, gözleri dersen kömür karası… Saçları kıvır kıvır, teni pamuk gibi yumuşacık. Fakat güzeller güzeli bu kızın büyük mü büyük bir derdi varmış. Bu küçük ve sevimli kız gece olduğunda bir türlü uyku nedir bilmezmiş. Bütün gece geç saatlere kadar ağlar, annesini ve babasını uykusuz bırakırmış. En sonunda minik kızın ağlamaya takati kalmaz ve olduğu yerde sızar kalırmış. Güzel kızın annesi artık uykusuzluktan bir deri bir kemik kalmış neredeyse. Kadının bütün güzelliği gitmiş… Gece olduğundan kadını dert basmaya başlıyormuş. Güzel kızı gecenin karanlığı ile birlikte yine ağlamaya başlayacak ve onu uykusuz bırakacakmış. Kadının gözlerinin altı mosmor olmuş uykusuzluktan.

Genç kadın ve eşi bunun bir çaresi var mıdır diye doktor doktor gezmişler. Ama hiçbir doktor çare bulamamış minik kızın ağlamasına ve uyku problemine. Artık genç kadının gözünde tüm çareler tükenmiş. ‘Benim de kaderim bu herhalde’ diye düşünmeye başlamış.

Günlerden bir gün, gece ine bastırdığında genç kadı minik kızını almış ve odasın götürmüş. Onu beşiğine yatırmış ve güzel bir ninni söylemeye başlamış:

‘Uyu Yavrum Yine Sabah Oluyor

Uyumazsan Güzel Rengin Soluyor

Babacığın Gelmiş Bize Bakıyor

Uyu Yavrum Yine Sabah Oluyor

E…. E…. Pış Pış…….’

Genç kadın o kadar uykusuzmuş ki neredeyse orada uyuyup kalacakmış. Ama minik kızının ağlaması onu yerinden sıçratmış. ‘İşte yine başladık’ diye düşünmüş genç kadın. Minik kızını kucağına almış ve sakinleştirmeye çalışmış. Minik kız annesinin kucağında bile sakinleşmiyor ve ten rengi kırmızıdan neredeyse mora dönene kadar ağlamaya devam ediyormuş. O sırada dış kapının çalmasını duyan genç kadın kimin geldiğini merak ederek minik kızını beşiğine yatırarak kapıya bakmaya inmiş.

Minik kız odada tek başına kalınca uyku perisi yanına gelmiş sevimli kızın beşiğinin. Ve onunla konuşmaya başlamış:

Uyku Perisi: ‘Güzeller güzeli kız, sen neden uyku uyumuyorsun? Bak annen ne kadar mutsuz ve üzgün…’

Minik kız uyku perisine bakmış:

Minik Kız: ‘Uyku perisi, ben uyuduğumda odamda yalnız kalacağım diye çok korkuyorum. O yüzden sürekli olarak ağlıyorum ve annem de yanımdan ayrılamıyor.’

Uyku perisi minik kızın neden uyku uyumadığını ve neden sürekli olarak ağladığını şimdi anlamış. Hemen sihirli asasını çıkarmış ve birkaç sihirli cümle söyleyerek sevimli kızın beşiğine kendi gibi sevimli bir ayıcık getirmiş.

Uyku Perisi: ‘Minik kız, bu artık senin uyku arkadaşın. Bu sevimli ayıcık benim ona yaptığım sihir ile seni sürekli olarak koruyacak. Sen de böylece rahatça uyuyabileceksin. Artık anneni daha fazla üzme ve yanındaki sihirli uyku arkadaşın ile uyu.’

Minik kız uyku perisinin ona getirdiği oyuncak ayı ile çok sevinmiş. Artık uyurken odada yalnız kalmayacakmış. Oyuncak ayısına sarılmış ve zaten çok yorgun olduğu için uykunun kollarına bırakmış kendisini.

Genç kadın minik kızının sesinin kesildiğini duyunca panikle odasına koşmuş. Fakat bir de ne görsün! Güzel ve sevimli kızı beşiğinde mışıl mışıl uyuyormuş. Genç kadın çok şaşırmış. O sırada minik kızının sarıldığı sevimli bir oyuncak ayı olduğunu fark etmiş. Oyuncağın oraya nasıl geldiğini bilmiyormuş ama bu oyuncağın kızını uyuttuğunu biliyormuş.

Minik kız uyku perisinin kendisine hediye ettiği uyku ayısı ile o geceden sonra hep birlikte uyumuş. Ve bir daha annesini uyku yüzünden hiç üzmemiş.

Gökten üç elma düşmüş, üçü de tek başına ve annesini üzmeden uyuyan çocukların olmuş…